(σκέψεις που καταγράφηκαν με αφορμή το κίνημα me too στην Ελλάδα)
Πόσο απέχει τ' όνειρο απ' τον εφιάλτη;
Πόσο ο σεβασμός απ' την απέχθεια;
Πόσο ένας βιασμός από ένα 'δυσάρεστο περιστατικό';
Λίγο ή πολύ; Θέλουμε το πολύ μα παραδόξως τρέφουμε το λίγο.
Προσεγγίζοντας θέματα βίας, θέλει περίσσιο θάρρος για να αναζητήσουμε τις ρίζες του προβλήματος. Όχι σε άνευ νοήματος γνωμοδοτήσεις μας σε τραπέζια συζητήσεων με το στόμφο δικαστή, αλλά σε ένα άλλο επίπεδο. Μα το πρόβλημα είναι ότι μέσα σε αυτό το επίπεδο θα βρούμε και τους εαυτούς μας! Κι έτσι γρήγορα, αμυντικά, σχεδόν αυτόματα το πετάμε από πάνω μας. Να φύγει από 'μας. Κι ας πάει στον παράγοντα, στην κοπέλα, στον εργοδότη, στον ομοφυλόφιλο, οπουδήποτε αλλού.
Μα πού σωπαίνουν τα θύματα και πού γιγαντώνονται οι θύτες;
Στην κοινωνία που εμείς διαμορφώνουμε, εργαζόμαστε, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Η δύναμη των 'κοινωνικών μύθων' που εμείς συντηρούμε μεγενθυνει επικίνδυνα τον ενοχικό εαυτό της κοπέλας, του αγοριού και θα προστάξει τη σιωπή. Ταυτόχρονα, άλλες κοινωνικές κατασκευές θα ορίσουν τον ανδρισμό, τη θέση της γυναίκας, την αντιμετώπιση του διαφορετικού.
Κλισέ. Μα τόσο κοντά ίσως στην αλήθεια που αναζητούμε.
(πρόταση για 'τολμηρούς' θεατές :"The tale", 2018, σκηνοθεσία Jennifer Fox)
Φωτο από #Κραυγή, τοιχογραφία σε δρόμο του Ναυπλίου.
