(σκέψεις που γράφτηκαν με αφορμή την περίπτωση της Δήμητρας της Λέσβου)
Στα Α-ζήτητα.
Στα Α-χρηστα.
Στα Α-νώμαλα.
Στα Α-φύσικα.
Εκεί κατατάσσονται. Όπου υπάρχει το Α το στερητικό.
Και ο μόνος τρόπος για να μπορούν υπάρξουν στη "λογική" κοινωνία μας είναι να τρελαθούν. Να ζουν με ψυχοφάρμακα, να μπαίνουν σε ψυχιατρεία.
Ο τρελός του χωριού που θα σχολιάσουμε, θα κρυφογελάσουμε μαζί του, που τα παιδιά μας (άξιοι συνεχιστές-φορείς των απόψεων μας) του πετούν πέτρες, τον χλευάζουν.
Όλοι ξέρουμε έναν τέτοιο τρελό.
Και ένα τέτοιο χωριό.
Μας φταίει ο τρελός;
Ή μας βολεύει να παραμένει τρελός για να νιώθουμε εμείς καλά κ ανώτεροι με τον λογικό μας εαυτό;
Μας φταίει ο ομοφυλόφιλος;
Ή σε αυτόν προβάλουμε το μίσος κ την απέχθεια για πιθανά δικά μας, απωθημένα ένστικτα;
Οι τρελοί κάτι θέλουν να μας πουν.
Το παραλήρημα τους είναι τρόπος επικοινωνίας, μήνυμα.
Αν τους ακούμε, θα γίνουμε πιο σοφοί.
Η Δήμητρα στο νεκροτομείο 2 μήνες στα αζήτητα. Υποτιμημένη και στον θάνατο.
