Δύο φορές τον χρόνο ΄γυρνάμε΄ τα ρολόγια μας.
Ξεγελούμε τον χρόνο.
Δύο φορές κάθε έτος μας δίνεται η ευκαιρία να κινήσουμε τους δείκτες, απολαμβάνοντας την 'ψευδαίσθηση' ελέγχου του χρόνου.
Μπροστά στη δριμύτητα του βέλους του, που μας 'χάρισε' παρουσίες, απουσίες, τραύματα, αποχωρισμούς, ρυτίδες, χαρές και λύπες , ηδονές και μίση, μοιάζουμε αδύναμοι. Σχεδόν μικροσκοπικοί.
Μα ΝΙΚΑΜΕ τον χρόνο όταν τον ΞΕΧΝΑΜΕ.
Όταν γελούμε δυνατά μετά τη στεναχώρια μας, όταν ερωτευόμαστε κι ας έχουμε απογοητευτεί από ανθρώπους, όταν αγγίζουμε τους αγαπημένους μας, όταν μυρίζουμε ένα λουλούδι, όταν χορεύουμε, όταν σκεφτόμαστε 2-3 φίλους και χαμογελά η ψυχή μας, όταν παίζουμε σαν παιδιά με τα παιδιά μας.
Γινόμαστε φίλοι με τον χρόνο όταν 'αγκαλιάζουμε' ΟΛΕΣ τις αναμνήσεις που μας ΧΑΡΙΣΕ. Ακόμα κι αυτές που δεν μας άξιζαν.
Γιατί (ίσως μας πάρει χρόνο/χρόνια να το καταλάβουμε), χάριν της "Εμμονής της Μνήμης" μπορούμε να απολαμβάνουμε ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ το παρόν, χωρίς να φοβόμαστε το μέλλον.
Φωτογραφία: Πίνακας "Η Εμμονή της Μνήμης", 1931Salvador Dali
